Μπρός γκρεμός και πίσω κρέμα (βαζελίνη κατά προτίμηση)

Και ξαφνικά εκεί που όλα σου πάνε στραβά και νιώθεις ζωντανή απόδειξη του νόμου του Μέρφι, τα πάντα αντιστρέφονται. Σε παίρνει τηλ ένας παλιός φίλος και σε ενημερώνει ότι σε λίγες μέρες θα έχεις λύσει το εργασιακό σου πρόβλημα. Η κλήση που έφαγες για παράνομο παρκάρισμα πέταξε. Η λακκούβα που έχει σπάσει το αυτοκίνητο σου τόσα χρόνια καλύφθηκε. Στο επιδοτούμενο σεμινάριο που σε «γράφανε» τόσο καιρό επιτέλους απαντήσανε. Ναι υπάρχει Θεός σκέφτεσαι…Ξάφνου μεσαιωνική μουσική και φωνές ακούγονται από την πλατεία. Ήρθε η ώρα της κρίσης; Ναι…των εκλογών. Τη συνέχεια τη γνωρίζετε: Ο φίλος εξαφανίζεται, τρώς πέντε κλήσεις γιατί τα ταμεία πρέπει να γεμίσουν, η λακκούβα ξανανοίγει με την πρώτη βροχή γιατί ήταν σαν προσωρινό σφράγισμα και γενικά υπάρχει η νοοτροπία «ευχαριστούμε για τη συνεργασία, μπορείτε να συνεχίσετε αυτό που κάνατε». Το πιο αστείο που παρατηρώ στις εκλογές είναι ότι οι υποψήφιοι καταχράζονται την εξουσία προσπαθώντας να μας πείσουν ότι θα είναι νομοταγείς. Βάζουν τα λυόμενα τους πάνω στα πεζοδρόμια, κλείνουν δρόμους για να μιλήσουν και γενικά κάνουν παραβάσεις για τις οποίες θα τιμωρούν τους πολίτες από την επόμενη κιόλας μέρα. Προσωπικά το διασκεδάζω. Γελάω με την ψυχή μου. Είναι η περίοδος που όλα είναι εφικτά. Ούτε ο κόπερφιλντ ο μάγος δεν εμφανίζει δημόσια έργα από το πουθενά. Γιαυτό σας λέω είναι μαγεία. Ποιος άλλος μπορεί να εξαφανίσει τόσα εκατομμύρια προβλήματα για μια ολόκληρη ημέρα; Ένας αγώνας δρόμου στον οποίο τρέχουν δύο και κουράζονται έντεκα εκατομμύρια. Εμείς φταίμε, κανείς άλλος, γιατί δε βρίσκουμε το κουράγιο να τους απορρίψουμε τότε που μας εκλιπαρούν για μια ψήφο. Ο θάνατος της αλεπούς μέσα στο λαγούμι της. Ο μονόδρομος με δυο όψεις. Τα ίδια ονόματα στα ίδια κόμματα. Ποιος θα χαράξει διαφορετική πολιτική από αυτή της ευρωπαϊκής ένωσης; Δε ξέρω αν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, σίγουρα όμως δεν είναι κανείς από αυτούς που διακονεύουν για μια ψήφο. Το κακό είναι ότι ψηφίζοντας τους, άθελα μας επιβραβεύουμε αυτόν τον τρόπο και κάθε τετραετία όλο και περισσότεροι παίρνουν σβάρνα τα σπίτια λες και πουλάνε τηγάνια. Έχει καταντήσει τηλεπαιχνίδι. Ποιος θα πάει στον τελικό; Ποιος θα κερδίσει τη θωρακισμένη και θα αποκατασταθεί για την υπόλοιπη ζωή του; Πρέπει πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα των δικών μας αντιδράσεων. Εμείς τους θέλουμε έτσι. Είμαστε κρίκος της αλυσίδας, αναπόσπαστο κομμάτι της ρουσφετολογίας και της εξυπηρέτησης των προσωπικών συμφερόντων. Δε δικαιολογώ την άλλη πλευρά, απλά επειδή δε τη βλέπω πρόθυμη να σταματήσει αυτό το σύστημα, καλό είναι να κάνουμε εμείς την αρχή.

Εξουσία. Αυτή είναι η ουσία. Όλα γίνονται γι αυτή. Γιατί χρησιμοποιούν δημοφιλή πρόσωπα στις εκλογές; Μήπως γιατί πιστεύουν ότι είναι ικανά γι αυτή τη θέση; Σε πόσα ψηφοδέλτια δεν έχετε δει τραγουδιστές ηθοποιούς και αθλητές να παρελαύνουν και να ελπίζουν στις καλές αναμνήσεις μας για ένα σταυρό. Ξέρουν τι μας αρέσει και το χρησιμοποιούν. Δυστυχώς ακολουθούμε το αμερικανικό πρότυπο. Ο Σβαρτζενειγκερ κυβερνήτης πολιτείας! Όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Σκότωσε την ανεργία και πλάκωσε στις γρήγορες την εγκληματικότητα. Μακάρι τα προβλήματα των πολιτών να ήταν σαν τους καημένους τους βιετκονγκ που σκότωνε κατά χιλιάδες με μια κίνηση του χεριού του στις σοβινιστικές ταινίες του.

Όλοι θέλουμε να έχουμε “μέσον”. Έναν άνθρωπο που μας έχει υποχρέωση, που μας το έχει τάξει ότι μόλις χρειαστούμε κάτι, σαν από μηχανής(εξ ου και το λάδωμα) θεός, θα παρέμβει και το δίκαιο, που θεωρητικά έχουμε, θα λάμψει. Πόσες φορές, από πείσμα και μόνο, θέλουμε να περάσει το δικό μας και βάζουμε λυτούς και δεμένους, μέχρι να επιτύχουμε το στόχο μας; Μπορεί αλήθεια μια βραχυκυκλωμένη συσκευή να λειτουργήσει; Γιατί περιμένουμε να ισχύει κάτι διαφορετικό για το βραχυκυκλωμένο κράτος μας; Τίποτα δεν ακολουθεί την νόμιμη οδό. Όλα παρακάμπτουν από τη σύντομη.