Το μόνο κοινό σημείο μας πια; Η αγανάκτηση. Οι ζωές μας γραμμές που δεν τέμνονται πουθενά. Τα συναισθήματα μπόρα καλοκαιρινή. Ένα ποίμνιο πραγματικό. Θύματα της αρχέγονης διαμάχης Θεών και τιτάνων μεταφρασμένης κατάλληλα, σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε εποχής. Τα πάντα γύρο μας μια αυθυποβολή. Άνθρωποι άγνωστοι που πλασάρονται ως μεγάλοι και τρανοί. Αμέσως θεωρείς πως μόνο εσύ δεν τους γνωρίζεις και δέχεσαι την πλάνη με το φόβο να μη μείνεις πίσω από τα δρώμενα. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος, γνωστός από παλιά με τη φράση “ είσαι ότι δηλώσεις ”. Ο βιάσιμος της νοημοσύνης μας και η χειραγώγηση της γνώμης μας. Μόνο η αποστροφή θα τους έκανε να καταρρεύσουν σα χάρτινος πύργος. Αδιαφορώντας για τα ηλίθια νέα τους και τα ανόητα πάρτι τους. Οι θεοί και οι τιτάνες δεν έπαψαν ποτέ να εξουσιάζουν, γιατί οι κοινωνίες υπάρχουνε γι αυτούς και όχι αυτοί για τις κοινωνίες. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την προσωπικότητα μας. Τη μάζα πολλοί αγάπησαν, το άτομο ουδείς.