Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Βασιλιάς ή πιόνι?




Τα στάχυα κινούνται αργά και ρυθμικά καθώς το απαλό αεράκι δροσίζει την ηλιόλουστη μέρα του Αυγούστου. Βρίσκομαι στο κέντρο ενός χρυσού λιβαδιού. Ένα αρχαίο πεδίο μάχης. Ένα από αυτά που έκριναν τη ζωή βασιλιάδων και αυτοκρατοριών. Εκεί που ανίκητοι στρατοί λύγισαν και σφοδρές μάχες οδήγησαν βίαια στο σήμερα. Στο παρελθοντικό αύριο και στο μελλοντικό χθες. Στην επικράτηση του ισχυρού και στον αφανισμό του αδυνάτου. Φανατισμός και μοιρολατρίες, συστατικά αρχέγονης συνταγής θα ανακατευτούν στο καζάνι του μάγου. Ο μαγικός ζωμός που θα μετατρέψει τους χωρικούς σε πολεμιστές, τους ανθρώπους σε πιόνια, τη νόηση σε ανοησία. Κι όταν τα χρόνια περάσουν τα βιβλία θα γεμίσουν αριθμούς. Αριθμοί που συγκρούστηκαν με άλλους αριθμούς και αφαιρέθηκαν βάναυσα. Κανείς δε θα σταθεί στις προσωπικότητες. Ο μόνος που θα μνημονεύεται ανά τους αιώνες θα είναι ο ηγέτης που κατάφερε να τους ωθήσει, υποσχόμενος να καλύψει τη μεγαλύτερη ανάγκη τους, ανάλογα με την περίπτωση. Αυτός που συνήθως είναι τρία μέτρα και με τη γροθιά του καταλύει αυτοκρατορίες. Ο γαλαζοαίματος, ο αγαπημένος του εκάστοτε θεού. Την επόμενη ημέρα ο νικητής θα δοξαστεί. Εκεί πίσω όμως δε θα επιστρέψει κανείς. Μόνο τα όρνεα θα μείνουν μέχρι να χορτάσουν από την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Αυτή είναι η ιστορία. Επικεντρώνεται στον ένα, στο ίνδαλμα. Σε κάνει να τον λατρέψεις, να τον δοξάσεις. Να ταυτιστείς μ αυτόν, να φαντάζεσαι τον εαυτό σου πάντα στη θέση του και όχι σαν ένα ασήμαντο ψηφίο, που θα προστεθεί στο λογαριασμό του για να τον κάνει ακόμη πιο σημαντικό.

5 σχόλια:

Λακων είπε...

Δεν ξέρω φίλε μου. Πάντως εγώ θαυμάζω και τους 1000+ που πολέμησαν στις Θερμοπύλες.
Θαυμάζω όλους τους Έλληνες που αντιστάθηκαν το '40.
Αντίθετα απο όλους τους Γερμανούς αντιπαθώ μόνο έναν και θυμάμαι ένα όνομα.
Τον Χίτλερ..
Είμαι με τα πιόνια.

keimenografos είπε...

Όλοι μας είμαστε πιόνια φίλε. Το πρόβλημα είναι ποιος μας στήνει στη σκακιέρα. Πιστεύω πως έχεις καταλάβει πως τιμώ τη λέξη πατρίδα. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που αγωνίστηκαν για ιδανικά γιατί αυτοί δε χρειάζονται κανέναν να τους ωθήσει. Είναι όλοι ίσοι απέναντι στον εχθρό. Μιλάω για Σταυροφορίες, Βυζάντιο, παγκόσμιους πολέμους, αποικιοκράτες κτλ, κτλ. Ανθρώπους που πλανεύτηκαν και χάθηκαν για τη δόξα κάποιου. Φαντάσου πόσοι εξυμνούνται τώρα και όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να γεμίσουν κοιλάδες με σταυρούς. Η ιστορία γράφεται από το νικητή και νικητής συνήθως είναι αυτός που αποτελειώνει τον αντίπαλο του.

Από Μηχανής Θεός είπε...

Καλησπέρα. Οι εκάστοτε Βασιλείς και Στρατηλάτες που μπόρεσαν να πείσουν τον λαό τους να ριχτεί λυσσαλέα στην μάχη, κρίνονται ως χαρισματικοί και ικανοί. Και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε (αναμεσά τους [δυστυχώς] και ο Χιτλερ). Αντίθετα, ηγέτες σαν τον Μουσολίνι απέτυχαν παταγωδώς, και τα "πιόνια" τους αποκαθήλωσαν άμεσα και συνοπτικά. Για τον λόγο αυτό προτιμούνται μισθοφορικά πιόνια, πληρωμένοι δολοφόνοι. Που και πάλι αποτυγχάνουν με ηγέτες σαν τον Bush. Ζητούμενα οπότε, η παιδεία, αντίληψη και το ένστικτο του λαού, η ικανότητα και το χάρισμα του Ηγέτη, η ηθική σκοπού και σκοπιμότητος, καθώς και η μοναδική ιδιότητα του επι κεφαλής να γίνεται ένα με τους πολλούς, και κάποιοι από τους πολλούς να μετετρέπονται ή να αναδεικνύονται σε Πρωτοπαλίκαρα, άξιοι να αναπληρώσουν το όποιο κενό εξουσίας προκύψει.
Δυστυχώς όμως, η ανωτέρω συνθήκη εξυπηρετεί μόνο τους ορθολογικά ρομαντικούς και τη φιλοσοφική ουτοπία τους, και κανέναν από τους πραγματικά ενδιαφερόμενους.

NY ANNA είπε...

Μερικές φορές, μου αρέσει η
ιδέα, πως οι άνθρωποι μπορούμε
να "γλιστράμε" ανάμεσα σε ρόλους.
Μια "βασιλιάδες", μια "πιόνια"
σε μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι,
που άλλοτε είναι ανώδυνο κι άλλοτε
αιματηρό. Όπως είναι άλλωστε και
η ιστορία του κόσμου.
Το ζήτημα για μένα είναι αλλού: με
πόση "ευκολία" γλιστράμε σε αυτούς
τους ρόλους και αν το θέλουμε
πραγματικά ή μας ωθούν οι
καταστάσεις. Κάπως έτσι δεν
φτιάχνεται μερικές φορές κι η
πάστα των ηρώων;
Καλώς σε βρήκα.
Καλησπέρες...

Unknown είπε...

Πιόνια είναι όλοι όσοι πολέμησαν για έναν σκοπό που δεν ήταν δικός τους.
Πιόνια είναι όσοι λάτρεψαν το χρήμα και βάφτισαν ιερούς τους αγώνες τους.
Εν ονόματει κάποιου γίνονται πάντα τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

ΥΓ.Αξιόλογο το blog σου φίλε μου.Σ'έβαλα ως σύνδεσμο στο δικό μου.Αν θες πέρνα μια βόλτα κι αν σ' αρέσει κάνε με link να τα λέμε.
Την καλησπέρα μου.