Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Το προσωπικό μου μανιφέστο…(κι ένα μπουκάλι ρούμι)




Μόλις ο καπετάν Μόργκαν μου έκλεισε το μάτι κατάλαβα πως είμαι έτοιμος να γράψω. Τσιγάρα και ποτό με συνοδεύουν σ αυτό το post. Σε μια φαντασίωση άλλη. Καλή. Σαν αυτές που κάναμε μικροί. Όταν τα χρώματα και τα αρώματα μας φέρνανε εικόνες στο μυαλό. Και τώρα; Είμαι ένας μισθωτός κοντά στο κλασικό χιλιάρικο που προσπαθεί να συμβιβάσει το σήμερα με το αύριο. Τις υποχρεώσεις που καθυστερώ να πληρώσω θα τις ρεφάρω με το δώρο. Και πάλι θα μείνω στο τίποτα με ένα τριαντάφυλλο για την αγαπημένη μου Γεωργία. Τέσσερις λογαριασμούς στο χέρι είχα σήμερα και πρόσωπο σεισμοπαθή, αλαφιασμένος σκεφτόμουν πώς θα τα καταφέρω. Να πάρω τηλ τον πατέρα μου; Τι να σου δώσει ένας εργάτης. Την ευχή του και πολύ είναι. Κάνεις υπομονή και προσπαθείς να φωνάξεις μέσα σου. Να βρίσεις σιωπηλά. Την τύχη και τη ζωή που δε σου δίνουν αυτά που σου χρωστάνε. Δε σου χρωστάνε όμως τίποτα, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Γαμημένα χρήματα. Τα πάντα είναι χρήμα και θα γίνουν χρήμα. Κάθε στροφή της γης θυμίζει πια ρουλέτα με τυχερούς και άτυχους ανά τον κόσμο. Όλη μας η ζωή είναι ένας τραπεζικός λογαριασμός που προσπαθούμε να τον διατηρήσουμε θετικό. Ας πιω άλλο ένα. Στην υγεία της μοναξιάς του καθενός μας. Να είστε καλά όλοι και να θυμάστε…κατά βάθος όλοι είμαστε εκείνα τα παιδιά στη σχολική φωτογραφία. Ρίξτη μια ματιά γιατί έχεις καιρό να θυμηθείς ποιος είσαι.

8 σχόλια:

Unknown είπε...

Πολύ αυθεντικό και βιωματικό κείμενο.
Ειδικά η τελευταία σου φράση με την σχολική φωτογραφία, είναι μια σκέψη που έχω κάνει πολλές φορές.
Κλειστήκαμε στα καβούκια μας, άλλοτε οργισμένοι κι άλλοτε φοβισμένοι, φιμωμένοι και ανέραστοι, κάνουμε άσκοπα δρομολόγια σε δουλειές που πολλές φορές δεν μας αρέσουν σαν ρομποτάκια κι οι μέρες περνούν άχρωμες.Οι στιγμές κυλούν σαν κόκοι άμμου μέσα απ' τα χέρια μας.Χάσαμε το νόημα για τα γαμημένα euros.

keimenografos είπε...

Τα "πρέπει" και τα "θέλω" σε έναν αγώνα που καθορίζει την ψυχική μας ισορροπία. Πραγματικά αυθεντικό το κείμενο φίλε μου. Ξέρεις, προτιμώ να δίνω προσωπικό χαρακτήρα σε αυτό το blog και όχι το απρόσωπο άγγιγμα του διαδικτύου.

Λακων είπε...

Εξαιρετικό post. Όλοι μας αισθανόμαστε έτσι κάποιες στιγμές.
Νοσταλγώ και εγώ τα ανέμελα χωρίς άγχος παιδικά χρόνια.
Αλλά έτσι είναι η ζωή. Και να ξέρεις ότι όσο πιο πολύ στριμώχνεσαι τόσο πιο πολύ χρησιμοποιείς το μυαλό σου.
Κατά συνέπεια γίνεσαι εξυπνότερος.
Να είμαστε όμως μαχητές και να μην απογοητευόμαστε.
Δώσε προτεραιότητα σε άλλα πράγματα που είναι πιο σημαντικά.
Μη γίνεις δούλος του χρήματος γιατί είσαι σημαντικότερος από πολλούς άλλους.

Από Μηχανής Θεός είπε...

Φίλε Κειμενογράφε,
Τυχερός να αισθάνεσαι που μπορείς και συλλογάσαι καλά, που ξέρεις και συλλογάσαι ΕΛΕΥΘΕΡΑ! Προχώρα ακάθεκτος στο δύσκολο αλλά φωτεινό σου μονοπάτι

keimenografos είπε...

@Λακων: Έχεις απόλυτο δίκαιο φίλε στο ότι στην πίεση αντιδράς διαφορετικά. Δεν ξέρω αν γίνεσαι εξυπνότερος αλλά σίγουρα σκέφτεσαι εναλλακτικά γιατί δεν έχεις περιθώρια να βαδίσεις με τον κλασικό τρόπο. Δυστυχώς όμως μερικές φορές απογοητεύομαι γιατί όσο καλό σκάκι και να παίζεις αν ξεκινάς μόνο με πιόνια είσαι δύσκολα. Κάποια στιγμή όμως ίσως να φτάσουν στην άλλη άκρη και να προαχθούν...

keimenografos είπε...

@Από Μηχανής Θεός: Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι. Η διαύγεια δεν είναι πάντα επιθυμητή φίλε μου...γι’αυτό την πνίγουμε με ρούμι ή ...ρακόμελα ;)

kos7 είπε...

η ζωή σημερα γίνεται ολοενα δυσκολοτερη για τους περισσότερους και χρειαζεται διαρκης αγώνας για να τα βγάλουμε περα, το βασικότερο ομως είναι η ''σωτηρία ''της ψυχής που λεει και άλκηστις και για αυτη πρεπει να παλευουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.καλα είναι τα λεφτά αλλά δεν πρεπει να καθορίζουν και το ειναι μας.η ψυχικη μας ισορροπια δεν ανταλλασεται με τιποτα νομίζω..........

keimenografos είπε...

Ότι λείπει στον καθένα αυτό αναζητεί. Δυστυχώς είμαστε άπληστοι από τη φύση μας όμως και πάντα θέλουμε περισσότερα...