Πίσω Στο Μέλλον

Η ώρα είναι δέκα το βράδυ. Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να τελειώσω αυτό το κείμενο. Η σκέψη μου έχει σπάσει σαν καθρέφτης σε χίλια κομμάτια. Η καθημερινότητα δε σε αφήνει να εστιάσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό όμως και η λύση. Δε καταπιάνομαι με υποτιθέμενους ήρωες που ανάβουν το πούρο τους και δημιουργούν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ένα μυθιστόρημα. Καταπιάνομαι με τον άγνωστο, τον κανένα. Αυτόν που τύφλωσε τον πολύφημο κάποτε, αυτόν που φταίει για όλα και για τίποτα. Αυτόν που κάθε βράδυ όταν ξαπλώνει στο κρεβάτι του φαντάζεται μια άλλη ζωή που ίσως να μη τη ζήσει ποτέ. Σ αυτό το ρόλο δεν υπάρχει οντισιόν. Τον κερδίζουμε από κούνια. Και νιώθω ασήμαντος, μικρός και ανίκανος να γράψω. Μια φωτοβολίδα που θέλει να φωτίσει ουρανό ολόκληρο, μα όσο πιο δυνατά φωτίσει τόσο πιο γρήγορα θα σβήσει. Εξάλλου υπάρχουν αστέρια άπειρα εκεί ψηλά που είναι αληθινά, στερεωμένα. Σιωπηλοί μάρτυρες της ύπαρξής μας. Γνώστες της αλήθειας. Φύλακες του παρελθόντος. Κάθε βράδυ δίνουν το παρόν στον ουρανό μας και αποτελούν αντικείμενο ρομαντικών συζητήσεων. Το απόλυτο όπλο του κάθε εραστή. Το αντικείμενο θαυμασμού για τους μοναχικούς. Το σταθερό σημείο αναφοράς της ανθρώπινης φυλής από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Δε θα μιλήσουνε ποτέ. Ίσως αυτό μας αξίζει.Tίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη γη. Είμαι σίγουρος ότι όταν έγινε η πρώτη παρέα από τρεις ανθρώπους, οι δυο παίξανε ροπαλιές για το ποιανού η γνώμη θα υπερισχύσει στον τρίτο. Όποιος έχει διαβάσει αρχαία ελληνική γραμματεία, αντιλαμβάνεται πόσο κοινά ήταν τα προβλήματα και η διαφθορά του χθες με το σήμερα. Οι σύγχρονοι αλχημιστές των ριάλιτι προσπαθούν να μετατρέψουν το ακατέργαστο υλικό σε χρυσό και σε πλατίνα. Πείτε μου τι λείπει από τα παλιά; Οι ρόλοι μένουν άφθαρτοι στο πέρασμα του χρόνου.