Το Ηθικό Δίδαγμα Της Τραμπάλας

Το παν στη ζωή μας είναι η ψυχική ισορροπία. Όλοι έχουμε έναν μικρό ακροβάτη μέσα μας που κάθε μέρα προσπαθεί να κρατηθεί πάνω στη δοκό της ηρεμίας. Για κάποιους είναι πιο εύκολο και για άλλους πιο δύσκολο. Εξαρτάται από το πόσο επιτρέπουμε στα καθημερινά βιώματα να μετατραπούν σε δονήσεις και να απειλήσουν την ψυχική μας ηρεμία. Φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο και το πόσο ψηλά τοποθετούμε τον πήχη. Όσο πιο ψηλά τόσο καλύτερα γιατί δεν απειλούμαστε από μικρά συνηθισμένα προβλήματα. Η πτώση όμως θα είναι χειρότερη από εκεί πάνω. Οι επιλογές είναι καθαρά προσωπικές. Γιατί όμως έχουμε φτάσει σε τόσο μεγάλη ψυχική αστάθεια που είναι φανερή από τον οποιονδήποτε, άσχετο με την επιστήμη της ψυχολογίας, όπως είμαι εγώ; Πλησιάζουμε στο αμερικανικό πρότυπο όπου ο κάθ ένας μας πρέπει να έχει τον προσωπικό του ψυχολόγο ώστε να του υποδεικνύει το φυσιολογικό. Προφανώς έχει αυξηθεί το ποσοστό του χρόνου που πρέπει να προσποιούμαστε. Παλαιότερα ίσως να ήταν λιγότερος. Αν πάρω παράδειγμα τον πατέρα μου, μηδενικός θα έλεγα. Είναι πάντοτε ο εαυτός του. Έτσι λοιπόν προσποιούμαστε το οχτάωρο στη δουλειά, σε παρέες ενώ δεν περνάμε καλά, σε σχέσεις και φιλίες, ακόμη και στον έρωτα. Ο μικρός ακροβάτης έχει πιάσει πάτο μέσα μας και δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό. Αντιθέτως τους ανθρώπους που μιλάνε ειλικρινά και οι απόψεις τους μας θίγουν τους αποφεύγουμε, προτιμάμε τους κόλακες. Το ίδιο κάνουμε και μείς στους φίλους μας. Σπάνια λέμε την αλήθεια. Πάντοτε βρισκόμαστε σε κατάσταση υπεράσπισης του εαυτού μας. Ακόμη και τώρα που το διαβάζετε μερικοί από εσάς, είμαι σίγουρος πως δε θα σκεφτείτε αν σας αφορά. Είσαστε σίγουροι πως απευθύνομαι σε άλλους. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ένα συντριπτικό ποσοστό ανδρών έχει πάει σε οίκο ανοχής και όμως πάντοτε μιλάμε ειρωνικά και απαξιωτικά γι αυτές τις γυναίκες. Σίγουρα κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε μιλήσει ή θα μιλήσουμε αρνητικά πίσω από την πλάτη κάποιου. Συνεχίζουμε να προσποιούμαστε και όπου βγει. Συνεχίζουμε να μην αποδεχόμαστε τις πράξεις μας. Δημιουργούμε καταστάσεις και μετά απορούμε με την ύπαρξη τους. Φυσικά υπάρχουν και τα πρότυπα μας στην τηλεόραση. Νέοι οι οποίοι τα πάνε καλά με όλους και χαρίζουν ψεύτικα και σκηνοθετημένα χαμόγελα για μια καριέρα. Ο μικρός ισορροπιστής όμως έχει πεθάνει μέσα τους. Είναι καταδικασμένοι να προσποιούνται για μια ζωή. Να περιτριγυρίζονται από ανθρώπους που δεν τους συμπαθούν. Υπάρχουν ευτυχώς και άνθρωποι οι οποίοι στηρίζονται στις δυνάμεις τους και έχουν πραγματικά ταλέντο. Βλέπεις την αυτοπεποίθηση στο πρόσωπο τους και τους χαίρεσαι. Υποκριτική λοιπόν χρησιμοποιούμε όλοι μας. Η ικανότητα απόκρυψης συναισθημάτων και απόψεων και η προώθηση ψευδών είναι οι γνωστές δημόσιες σχέσεις. Όλοι θέλουμε καλές σχέσεις με τον εργοδότη και τους προϊσταμένους μας. Ποια είναι η πραγματική μας άποψή γι αυτούς;